Jaar: 2019

VAKiR-optreden in de bieb tijdens de nationale voorleeslunch voor ouderen

De centrale bibliotheek nodigde VAKiR uit om op 4 oktober met een aantal ensembles het voorlezen en de lunch op te luisteren. Duo ‘Rothaak’ (naar de achternamen van Peter en Wim) gaven zich als eerste op, met sfeervolle Barokmuziek. Of er nog een viool bij kon? vroeg de medewerker van de bieb. En daar was opeens de aanmelding van Riekje en Vera, die het aandurfden om moderne Rotterdamse muziek te spelen. Bij de binnenkomst was ruim parkeertijd gerekend voor de rollators. We voelde ons jong, met onze instrumenten als houvast. De directeur kwam binnen als een wervelwind, die moeite had om rustig een verhaal voor te lezen met veel ‘verkeerde’ woorden, die hij eigenlijk niet zou willen uitspreken. Maar het moest. Dan maar met een beschaafde ‘bliep’.

Geen gewone blokfluit
We hoorden het verhaal van Maarten Spanjer, dat in heel Nederland werd voorgelezen. Het ging nog over guldens en Willem O Duis, hoe schrijf je dat en wie was dat ook al weer? Maar het verhaal was toch speciaal onder embargo afgeleverd voor dit evenement. Wim en Peter kregen vervolgens de juiste aandacht voor hun samenspel. Tijdens de muziek merkte een dame op dat Wim nu een heel andere fluit te pakken had en of ze dat goed zag. Wim pauzeerde even om uit te leggen dat dit geen gewone blokfluit was, maar een traverso. Dat combineert erg goed met het clavecimbel waar Peter meestal op speelt, terwijl hij nu wat fors speelde op de net gestemde vleugel, met de klep helemaal open. Wim pakte de draad weer op en samen speelden ze geconcentreerd en virtuoos tot het eind.

Week van de eenzaamheid
Riekje en Vera kondigden zelf aan waarom deze muziek van een Joodse Rotterdammer gespeeld moest worden. Ze speelden vlot en vrolijk in hun mooie gebloemde jurken en waren een voorbeeld van: let niet op de leeftijd maar op kwaliteit. Het thema van de lunch was ook de ouderenweek en eenzaamheid. Als je een muziekinstrument speelt, en je bent lid van VAKiR dan kom je steeds met nieuwe mensen in contact en met een publiek. Van sommige leden hoor ik dat het hun levensader is, juist in moeilijke periodes. We hebben met dit optreden onszelf en ook het publiek een plezier gedaan We hielden er lovende woorden en een flink stuk chocola aan over. Met Kerst staan we weer paraat om onszelf en andere Rotterdammers met onze muziek over deze soms moeilijke dagen heen te tillen.

Marianne van den Heuvel

Verslag van optreden Botanische tuin, 12.5.19 (Moederdag)

Voor dit optreden had ik twee ensembles uitgenodigd van blazers en gitaristen die afwisselend optraden. Dit bood variatie in bezetting, maar gaf de blazers ook adempauze. Het was de tweede keer dat we hier met VAKiR optraden. De tent stond al klaar met vijf stoelen voor het blaaskwintet, evenals de kopietjes van het programma. Het vaandel uitrollen en stevig opzetten gaat steeds beter. Er moesten stenen op het voetstuk, zodat het niet omwoei. Ineke, hielp me. We hadden afgesproken dat de musici hun eigen programma zouden toelichten, ik deed alleen het begin en de afsluiting. Het repertoire was toepasselijk en Paula presenteerde heel plezierig zoals altijd. Achterin op het terras zaten mensen aan tafel te luisteren, en vooraan zat een tafel te praten. Toen ik vroeg of het iets zachter kon, pasten ze zich meteen aan. De buren van de tuin, klapten vanaf hun balkon in de verte. De gitaristen hadden minder volume, maar versterking is niet de oplossing. Ook hun repertoire was gevarieerd. Het geheel duurde non-stop wel anderhalf uur, wat enerzijds te lang was, maar iedereen liep in en uit. Het werd gelukkig niet tot achtergrondmuziek. Na ieder stuk volgde applaus. De officiële fotograaf maakte foto’s, die hij beloofde op te sturen. Het was even wennen voor de musici dat hij zo dichtbij kwam, maar het leverde mooie foto’s op. Nel van Holst, de coördinatrice bedankte alle musici en ze gaf ons allemaal een mooie paarse bloem. Ik had voor iedereen een VAKiR-potlood, ook leuk voor niet VAKiR-leden die meededen en als aandenken voor Nel. Na afloop die heerlijke rabarbercake van Ineke, want de hapjes op de kramen waren tijdens het spelen al aardig opgeraakt. Ik was opgelucht dat het allemaal goed ging, want een oudere dame maakte nog een zijdelingse val in de tent, over de stenen die we hadden gebruikt om het vaandel te verzwaren.

Samenvattend: musici hebben hun programma onderling goed op elkaar afgestemd, zodat de blazers twee adempauzes hadden. Het omgevingsgeluid van pratende mensen en de fotograaf waren leerzaam. Het was mooi zonnig weer, maar in de schaduw onder de tent was het koud. Uit de tent komen was geen optie, zeiden de blazers. De akoestiek was voor gitaar niet al te gunstig, maar het duo versterkte elkaar.

Alles wat fout kon gaan ging goed: de vallende cake bleef heel, de vallende dame bleef ongedeerd en er viel geen regen. Maar wat hebben die teddyberen nu gegeten tijdens die picknick? Het klonk niet alleen vrolijk, maar ook beangstigend. Op spannende momenten is het blaaskwintet op zijn allerbest.

Kort, afwisselend en romantisch
Optreden in De Leeuwenhoek, zondagmiddag 17 maart 2019

Net als een jaar geleden waren we welkom in de ontmoetingszaal van De Leeuwenhoek. Het was ditmaal niet zo’n lang programma. De afwisseling tussen Schumann’s Romances, gespeeld door Martin (piano) en Carla (klarinet) en de Zeven Spaanse volksliederen van De Falla met veel liefdesverdriet, zang (Marianne) en piano (Geert), werkte erg goed. Carla had een heldere en informatieve toelichting over Romantiek en hoe je dat bij Schumann kon horen. De Spaanse liederen kregen een toelichting per lied. Er zaten zelfs Spaanstaligen in de zaal, die het feilloos konden meevoelen (De Leeuwenhoek staat immers in het Oude-Westen) en na ieder lied werd geapplaudisseerd. De zaal zat goed vol en het half uur dat wij speelden was het muisstil. Dat er eens iemand aan de wandel gaat, zijn geluiden die erbij horen en die niemand storen. Dan is een half uur met twee ensembles precies de juiste concentratieboog.
De piano was goed gestemd en de houtenvloer en houten tafels zorgden voor prima akoestiek. Er was een microfoon voor de toelichting. De activiteitenbegeleidster sprak een woordje als welkom en na afloop om ons te bedanken. We kregen ons natje en droogje van te voren en na afloop. Er was behalve aanhang van de musici ditmaal slechts één VAKiR-lid in de zaal. Wel leuk om nog even aan een stamtafel na te praten en een reactie te horen van het ene VAKiR-lid en van de Spaanstalige bewoner.

Terwijl de wind flink rond de muziekschool aan de Ringdijk waaide, had zich tegen tienen vanochtend alweer een flinke groep musici verzameld in het pand, voornamelijk oude bekenden, maar ook enkele nieuwe enthousiastelingen, die we van harte welkom heten! Maar liefst 11 ensembles hebben vandaag gestudeerd en lesgekregen van 6 bevlogen docenten. Vanuit de studieruimtes klonken klanken uit de Barok en Romantiek maar ook moderner werk van oa Andriessen, Ibert en Koechlin.

Vandaag werden de ingestudeerde stukken niet uitgevoerd in de middag, zoals normaliter gebeurt, maar stond er vanmiddag een ‘ mini-workshop experimentele muziek’ op het programma, gegeven door 2 leden van het ensemble Modelo62, Santiago Lascurain (gitarist) en Jan Willem Troost (cellist), bekenden van Patrick van Deurzen, die de compositie maakte voor het onlangs gehouden lustrumfeest.

Deze workshop gaf een leuke mogelijkheid om eens buiten de comfort zone van de klassieke muziek, met de bijbehorende regels “harmonie, melodie en ritme’ te stappen. Eerst met een paar opdrachten voor enkele ‘ vrijwillige musici’ als het spelen van een canon, maar dan met vrije interpretatie van ritme, snelheid of volgorde. Door middel van kleine aanwijzingen van Jan Willem en Santiago kon duidelijk een verschil worden gemaakt tussen chaos en een bedachtzaam uitgevoerd op elkaar afgestemd modern stuk!

Daarna gingen we gezamenlijk en interactief aan de slag, waarbij we de muziektonen aan elkaar mochten doorgeven door oogcontact te maken. Het leek aanvankelijk vrij simpel, maar hoe meer vrijheid we kregen in noten, hoe complexer het werd, waarbij de nodige verwarring ontstond en hilariteit, want keek de klarinettist nou naar mij of naar mijn buurman? En werden bepaalde personen echt nooit aangekeken? Nou, die moesten dan maar hun abonnement op Vakir opzeggen 😉

Het was verfrissend om op deze manier met muziek bezig te zijn, en Jan Willem en Santiago zullen wellicht later dit jaar een vervolg geven aan het improviseren en experimenteren van/met muziek. Bedankt, heren van Model062!

Ook dank aan iedereen die deze dag weer mogelijk heeft gemaakt, ik heb er in ieder geval van genoten!