Verslag van optreden Botanische tuin, 12.5.19 (Moederdag)
Voor dit optreden had ik twee ensembles uitgenodigd van blazers en gitaristen die afwisselend optraden. Dit bood variatie in bezetting, maar gaf de blazers ook adempauze. Het was de tweede keer dat we hier met VAKiR optraden. De tent stond al klaar met vijf stoelen voor het blaaskwintet, evenals de kopietjes van het programma. Het vaandel uitrollen en stevig opzetten gaat steeds beter. Er moesten stenen op het voetstuk, zodat het niet omwoei. Ineke, hielp me. We hadden afgesproken dat de musici hun eigen programma zouden toelichten, ik deed alleen het begin en de afsluiting. Het repertoire was toepasselijk en Paula presenteerde heel plezierig zoals altijd. Achterin op het terras zaten mensen aan tafel te luisteren, en vooraan zat een tafel te praten. Toen ik vroeg of het iets zachter kon, pasten ze zich meteen aan. De buren van de tuin, klapten vanaf hun balkon in de verte. De gitaristen hadden minder volume, maar versterking is niet de oplossing. Ook hun repertoire was gevarieerd. Het geheel duurde non-stop wel anderhalf uur, wat enerzijds te lang was, maar iedereen liep in en uit. Het werd gelukkig niet tot achtergrondmuziek. Na ieder stuk volgde applaus. De officiële fotograaf maakte foto’s, die hij beloofde op te sturen. Het was even wennen voor de musici dat hij zo dichtbij kwam, maar het leverde mooie foto’s op. Nel van Holst, de coördinatrice bedankte alle musici en ze gaf ons allemaal een mooie paarse bloem. Ik had voor iedereen een VAKiR-potlood, ook leuk voor niet VAKiR-leden die meededen en als aandenken voor Nel. Na afloop die heerlijke rabarbercake van Ineke, want de hapjes op de kramen waren tijdens het spelen al aardig opgeraakt. Ik was opgelucht dat het allemaal goed ging, want een oudere dame maakte nog een zijdelingse val in de tent, over de stenen die we hadden gebruikt om het vaandel te verzwaren.
Samenvattend: musici hebben hun programma onderling goed op elkaar afgestemd, zodat de blazers twee adempauzes hadden. Het omgevingsgeluid van pratende mensen en de fotograaf waren leerzaam. Het was mooi zonnig weer, maar in de schaduw onder de tent was het koud. Uit de tent komen was geen optie, zeiden de blazers. De akoestiek was voor gitaar niet al te gunstig, maar het duo versterkte elkaar.
Alles wat fout kon gaan ging goed: de vallende cake bleef heel, de vallende dame bleef ongedeerd en er viel geen regen. Maar wat hebben die teddyberen nu gegeten tijdens die picknick? Het klonk niet alleen vrolijk, maar ook beangstigend. Op spannende momenten is het blaaskwintet op zijn allerbest.