“DE EERSTE KEER”
In november 2021 ben ik als aspirant-lid komen luisteren naar de presentaties van de deelnemers aan de workshop. Het klonk zo verrassend mooi en inspirerend dat ik gelijk besloot om lid te worden. Ik ben daarna ook naar het ledenconcert in de Banierstraat gegaan. Er hing een gemoedelijke sfeer en de optredens waren weer mooi, en dat bevestigde mijn gevoel dat dit een inspirerende club is. Niet alles verliep geheel vlekkeloos tijden deze uitvoeringen: er werd wel een keer gestopt en weer overnieuw begonnen (kennelijk was er iets misgegaan, al was mij dat ontgaan), en ik meende wel eens een beetje een piepende noot ergens te horen. Maar dat stoorde totaal niet. In tegendeel, het had wel iets geruststellends. Dit zijn tenslotte amateurs net als ik, en bij mij piepen er geregeld allerlei onwillige noten. En al met al vond ik het niveau best hoog.
Dus op naar mijn eerste workshopdag. Een stralende dag, die begon een gezamenlijke ontvangst met koffie en thee in de hal van het SKVR-gebouw aan de Ringdijk. Die hal is op zichzelf al prachtig, vooral door de vrolijke kleuren (veel rood, geel en blauw) van de glas-in-lood ramen (uit 1930 stond erbij) aan de straatkant, waar de zon mooi doorheen scheen, en je vanzelf al vrolijk van werd.
Dus ik kwam gelijk al in de goede stemming. Na de koffie werd iedereen verwelkomd door Meike en, heel aardig, als nieuw lid werd ik speciaal welkom geheten. Daarna togen we allemaal naar onze leslokalen. Pianist Gerard en ik gingen samen aan de slag met de stukken die we hadden voorbereid.
Ik had me vrij laat aangemeld voor de workshop, en was nog op zoek naar een pianist om mee samen te spelen. Anke heeft mij daarbij geholpen en mij aan Gerard gekoppeld. Voorafgaand aan de workshop hebben we een aantal keer samen kunnen oefenen, waardoor we ook een beetje op elkaar ingespeeld raakten. Dat was fijn.
We hadden allebei een aantal stukken uitgezocht, en het was even puzzelen om een stuk te vinden dat voor ons allebei geschikt was. Wat ik dacht dat goed te spelen zou zijn, bleek voor de piano weer moeilijker, dus dat liep niet helemaal synchroon. Enfin, met het samen oefenen kwamen we wel een heel eind, en we hoefden tenslotte ook weer niet alle stukken te doen. Uiteindelijk constateerden we dat we best leuke stukken hadden, en kozen we de best speelbare delen uit de verschillende stukken. We vonden dat het goed klonk, en waren al best tevreden met het resultaat. Het was natuurlijk nog lang niet volmaakt, maar dat hoefde ook niet want op de workshop zouden we de uitvoering van de stukken proberen te vervolmaken met hulp van onze docent. Ik was heel benieuwd wat hij zou zeggen.
Na een uurtje zelfstandig repeteren kwam onze docent, Rik Andriessen, erbij. Dat bracht een geheel nieuwe dimensie aan onze stukken. Het ene stuk bleek haast filosofie. Volgens Rik kon je zien als een aforisme. Maar ook een grapje, gezien het einde, wat eigenlijk weer het begin is, en weer terugkomt om je op het verkeerde been te zetten. Daarom moeten we juist niet vertragen op het eind! Kortom, Rik verwoordde allerlei diepere lagen in de muziek waardoor we het ineens beter begrepen. Ook ontdekten we hierdoor een soort vrolijke logica van een bepaalde noot, of groepje noten (die je soms ook als een vlek kon zien). Op die manier werd het meer een geheel en konden we elkaars aandeel daarin beter horen.
Na een gezonde lunch, waarbij ik kennis heb gemaakt met een aantal andere VAKiR leden, gingen Gerard en ik aan de slag om het net geleerde in de praktijk te brengen. Tijdens ons tweede lesuur, gaf Rik ons nog wat nuttige aanwijzingen over de toon (of eigenlijk geen toon), het blazen, het ademen, en het op elkaar inspelen. En ook over zwarte balken, over fouten maken, en over bewustwording van wat je doet. Heel verhelderend vond ik, maar niet per se iets wat onmiddellijk goed zou gaan.
Toen was het tijd voor de presentaties van alle deelnemende ensembles aan de workshopdag. Gerard en ik hadden besloten de gok te wagen en ook op te treden. Het is een leuk concept vind ik, je laat – eventueel – zelf wat horen, maar krijgt ook te horen wat de anderen hebben gedaan, en dat klonk allemaal stuk voor stuk erg mooi en divers, kortom genieten.
De andere ensembles speelden een deel uit Five Postcards van Elaine Fine voor fluit, klarinet, piano en cello. Daarna een prachtige uitvoering van Telemann, de Kantate “Ach Seele..” , met een combinatie van zang, alt en tenor fluit, fagot en piano. Daarna een Sonatine van Dvorák (Op. 100) gespeeld door basklarinet met een piano, dat als verrassing iets bluesachtigs in zich had, een heel ander toon dan je verwacht bij deze componist, zeker door die diepe toon van de basklarinet. Toen kwam, Caplet, ‘Une flute qui soupire’ en verschillende liederen van Brandts Buys. Voor mij een totale verassing, want ik had nog nooit van deze componisten gehoord, en ook deze combinatie van zang met dwarsfluit en piano was nieuw voor mij. Heel indrukwekkend, en heel dramatisch met een bijzondere afwisseling van piano, dwarsfluit en zang. Daarna volgde Kol Nidrei van Max Bruch, uitgevoerd door cello en piano, een droevig en melancholisch stuk met Jiddische invloeden, dit werd gevoelig gespeeld en was ontroerend.
Als laatste waren wij zelf aan de beurt. We speelde twee korte stukjes met de spannende titels Who’s jumping and who’s hiding en How complicated are the simple things in life uit Peculiarities for Flute and piano van Nicolas Sideris en dat ging eigenlijk best goed. Het publiek reageerde dan ook direct met een enthousiast applaus, en het leek wel alsof iedereen weer vrolijk werd van de grappige elementen in de stukken – dat klopte dus helemaal. Kortom het was een vrolijk einde van deze workshopdag, na alle drama, melancholie en ernst (waar eveneens luid voor werd geapplaudisseerd).
Na de optredens konden we bijkomen van alle indrukken onder het genot van een gezellige borrel met alle deelnemers en publiek. Dat was nog even heel gezellig.
Op naar de volgende keer!
Margriet Roorda